In de krant

Jan Post uit Sassenheim denkt dagelijks aan zijn zwager die in Nepal van een berg gleed. Geheel in zijn geest ijvert Post twee jaar na het ongeval om een schoolproject rond de berg Sailung tot een goed eind te brengen.
,,Het zou zijn hart wel eens kunnen zijn geweest.’’ Jan Post kan slechts gissen naar de toedracht, maar acht hartfalen een plausibele verklaring voor de fatale misstap die zijn gewaardeerde zwager trof. Op een ogenschijnlijk ongevaarlijke wandeling onder leiding van een gids gleed hij willoos de diepte in.
Inmiddels ondervond Post – sportief in al zijn vezels – aan den lijve hoe kwetsbaar het hart kan zijn. Tijdens een routinecontrole bleek hij een onopgemerkt klein infarct te hebben overleefd. Na een flinke ingreep is het orgaan weer op orde, loopt Post weer halve marathons en stroomt zijn hart over van de goede bedoelingen.
,,Alles greep ineen’’, verklaart Post de ommekeer. ,,Na het overlijden van Ton wilde ik zijn mooie werk voortzetten. Mijn baan als VP Research International heb ik na rijp beraad opgezegd. Ik kon me dat permitteren en bovenal kan ik mij nu volledig wijden aan Tons schoolproject in Sailung. Om te beginnen ben ik er vier weken heengegaan, want ik kende het dorpje alleen uit de verhalen.’’
Wat volgt is in wezen een succesverhaal, met uiteraard die trieste ondertoon. Om te beginnen had zwager (‘uncle Ton’) rond Sailung zijn sporen nagelaten. De door hem gesponsorde lokale jongeman Krishna ontpopte zich na een opleiding in de hoofdstad Kathmandu als lokale gangmaker. Tot verrassing van Post noemde Krishna het in gebouw-in-aanbouw schooltje Ton Memorial School Sailung.
Post benutte intussen zijn netwerken om de bouw te bespoedigen. ,,Tot nog toe zaten de kinderen in een lokaaltje met een golfplaten dak. Nepal is een straatarm land. Sinds ik er geweest ben, weet ik bovendien hoe koud het er kan zijn. Een deugdelijk schoolgebouw is niet het enige wat Sailung kan gebruiken. Door mijn contacten komen er nu steeds meer kookkachels in het dorp, waardoor kinderen het thuis wat warmer geen last van rook van open kookvuur in huis hebben.’’
Voor Nederlandse begrippen zijn niet alle voorzieningen even duur, maar Post probeert uit alle hoeken en gaten geld los te peuteren. Het tragische verhaal van de naamgever brengt vaak het beste in mensen boven. ,,Of het nu bedrijven zijn die ik benader, de Rotary of een stichting als De Wilde Ganzen, overal vinden we ik een welwillend oor.’’ Daarbij spreekt een school wellicht tot de verbeelding. ,,Iedereen begrijpt dat goed onderwijs Nepal verder kan helpen. Een solide gebouw kan daarbij helpen. De basis staat. Nu zijn we toe aan de aanschaf van kozijnen. Voor 98 euro sponsor je er een, desgewenst met jouw naam erop.’’
Geld is niet de voornaamste zorg van de bedrijvige Sassenheimer, die de stichting o.a. runt met zijn zus en een Leids echtpaar dat Krishna’s broer Sagar ooit adopteerde. Logistieke hobbels beschouwt Post als grootste uitdagingen, zoals de verplaatsing van een zeecontainer naar Sailung. ,,Nepal ligt niet aan zee, dus is er een omweg nodig. Door mijn vroegere werk heb ik nog contacten in India. Linksom of rechtsom komt die container op de juiste plaats.’’
Enthousiast beschrijft Post de werkzaamheden ter plekke. ,,Als bijvoorbeeld de benodigde bulldozer in het dorp is gearriveerd, drommen van alle kanten dorpsgenoten samen. In een mum van tijd funderen zij een toegangsweg naar de bouwplaats om efficiënter te kunnen werken. De fundering en het betonwerk moeten aardbeving-proof zijn. Toch vordert de bouw snel. In oktober is die begonnen en we hopen voor de zomer klaar te zijn.’’
In zo’n school kunnen kinderen beter onderwijs krijgen dan hun vaak ongeletterde ouders. ,,Om de levensstandaard te verbeteren is gedegen onderwijs van groot belang. Daarvoor zet de Stichting Ton Memorial School Sailung zich in. Dat was ook de droom van Ton.’’