Op verzoek heeft Dion Smit recent een verslag geschreven van zijn verblijf in Sailung Nepal. Dion was leraar bij het ROC in Amersfoort en Utrecht en besloot in 2018 een lange reis in Azië te maken met aan het begin van zijn reis een verblijf in Sailung om aldaar les te geven.
Een ervaring om nooit meer te vergeten, dat sowieso.
Een lange rit, over onafgemaakte wegen en een hike van anderhalve uur naar het dorpje. Viel mijn mond open bij het zien van het prachtige landschap en daarbij horende uitzicht.
Ik werd ontvangen door een grote warme familie. Bijna iedereen die in een omtrek van een paar kilometer woont is familie van elkaar. Samen met Krishna mijn gastheer en Shanti mijn gastvrouw gingen we dan ook vaak op bezoek bij hun familie. Deze bezoeken stonden in het teken, van het bij elkaar zijn en samen eten. Wat mij opviel was dat de meeste huizen in slechte staat verkeren en Krishna vertelde mij dan ook dat de familie het geld niet heeft om het op te knappen.
‘Back to basis’
zo voelde het voor mij. Iedere avond een vuurtje maken in één van de kleine kamertjes is cruciaal in december, want nadat de zon ondergaat is het ijskoud in huis. Iedere week maakte ik zelf een vuurtje buiten om water te verwarmen zodat ik mijn kleding kon wassen en douchen.
Dagelijks ging ik samen met Krishna naar zijn school. De kinderen kwamen dan van alle kanten aanrennen. Zelf heb ik al moeite om af te dalen naar school, want de paadjes zijn steil en smal. Veel bewondering heb ik voor de kinderen, wetende dat zij soms van ver komen en dan dagelijks dertig minuten de heuvel op en af lopen naar school. Volgens Krishna zijn er ook kinderen die van veel verder komen en die nu bij familieleden wonen zodat ze kunnen leren van Krishna en zijn leraren.
Veel Plezier
Het valt me op dat de kinderen snel leren en met veel plezier. Ze zijn ook nieuwsgierig naar mij, want de kans dat deze kinderen iemand ontmoeten uit een ander land is ontzettend klein. Het leven in Sailung draait dan ook om het leven in Sailung. Het bewerken en verbouwen van groente heeft de hoogste prioriteit. Als de kinderen niet naar school gaan, dan moeten ook zij mee helpen op het land. Krishna vertelde mij dat meeste ouders geen of nauwelijks onderwijs hebben gehad. School is dan ook de enige plek voor extra hulp, wanneer de kinderen iets niet begrijpen. De ouders weten niet hoe ze hun kinderen kunnen aansporen tot leren, want dat hebben ze zelf nooit geleerd. Thuis draait het vaak om wassen, koken, schoonmaken, beesten verzorgen, ouderen verzorgen, etcetera. Tijd voor huiswerk, dat is er bijna niet.
Wat ik zie is dat de kinderen hard werken op school. De leraren zitten er met veel zorg en toewijding boven op. Het was voor mij een schok om te zien dat de leerlingen op een kleedje zaten om te studeren. Toch zag ik dat de leerlingen het oké vonden. Ik realiseerde al snel door het zien van hun thuissituatie dat de kinderen gewend zijn om met weinig te leven. Wat zou het gaaf zijn als deze kinderen in de toekomst kunnen leren in een veilige en leerzame omgeving, met stoelen en banken. Prachtig om te zien hoe de leraren en Krishna, er alles aandeden om doormiddel van tekeningen en versierseltjes de lokalen wat op te fleuren.
Bereikbaarheid
Iets dat mij aan het hart grijpt is de bereikbaarheid van het dorpje. Voor iets als medicatie moet men anderhalf uur heuvel af lopen. Laat staan het bouwen van een duurzame en veilige school.
Weinig
De mensen in Sailung leven met weinig. Nieuwe apparatuur, zoals een waterkoker of speelgoed voor de kinderen, daar is geen geld voor. De kinderen spelen met steentjes, takjes en lege plastic flesjes. Alles wat kapot gaat probeert men weer zelf te maken. Het lijkt alsof ze elke dubbeltje omdraaien want de oogst kan zomaar tegenvallen. Echter wanneer er familie over de vloer komt of buitenlands bezoek, dan pakken ze groot uit en helpt de hele familie mee met het bereiden van een feestmaal. Mede door deze liefdadigheid jegens elkaar, is de school van Krishna in eerste instantie van de grond gekomen.
…gelukkiger kan zijn met minder.
Nepalees is iets wat ik moest leren, want alleen de leraren, Krishna en Shanti konden goed Engels. Daarnaast werd ik verrast door het niveau van de kinderen. Het Engels niveau van kinderen was naar mijn idee buitengewoon goed. Communiceren met de ouders en andere locals was dan soms ook lastig, gelukkig kwam ik met handen en voeten heel ver.
Ik kijk met veel plezier terug om mijn ervaring in Sailung. Ondanks de voor mij schrijnende leefomstandigheden, krijg ik het idee dat de mensen daar tevreden zijn met dat wat ze hebben. Dit heeft mij doen inzien dat ook ik gelukkiger kan zijn met minder.
Dion Smit
